مهربانوی من، شهبانوی من سلام مهربانوی صبور من! خوشبختی و بدبختی آدمها بی هیچ قاعده ایی یک جهش ژنتیکی است. روزگاری دور، لب حوض سیمانی لب پریده آن حیاط قدیمی

زنگ زدی بپرسی امروزم چطور گذشت؟ مرا ببخش مهربانو، وسط جاده بودم . از زمین بخار بلند می شد شکل نفس های یک هیولا. نمی توانستم مکالمه مان را ادامه

مهربانوی من سلام سلام می‌کنم از راه دور و گوشه دامن گلدارت را می بوسم. از راه دور اگر جویای حال منی باید بگویم خوب نیستم. به سرم زده امشب

جویای حالم اگر باشی ملالی نیست جز دوری دست های تو که بالش خواب امنم می شدند آن روزها و این روزها نیستند. جان دلم که تو باشی صبح که

با هر بمبی که منفجر می شود یک تکه از دلم به یغما می رود مهربانوی دورمانده. حالا استانبول هزار تکه شده ، شهری که مثل تهران از دست من